Inge appte vrijdagmorgen: “Goedemorgen! Wat was het leuk! Ik werd nog helemaal blij wakker”

En dat was het gevoel dat bij ons reisgroepje overheerste. Wat was het leuk en hartverwarmend!

We vertrokken vrijdagmorgen om kwart voor acht vanaf de carpoolplaats bij de rotonde Gieten. Nadat we eerst hadden vastgesteld dat we het doosje echt wel bij ons hadden vertrokken we naar Meppen ( Duitsland). Natuurlijk waren we daar veel te vroeg, zodat we de gelegenheid hadden om eerst nog een kopje cappuccino of een enorme kop koffie te drinken. De treinreis verliep vlotjes en vloog voorbij omdat we elkaar heel veel te vertellen hadden. In Keulen stapten we over op de Schnelldienst naar Troisdorf, een stadje met zo’n 70 000 inwoners.

 

Bij de uitgang stonden de museumdirecteur Frau Doktor Pauline Liesen en Ute, één van haar medewerkers al op ons te wachten. Ze pikten ons er meteen uit en vanaf het allereerste moment was het ijs gebroken. Geen sprake van een statige museumdirecteur, maar meteen “Pauline” en een hele hartelijke, warme en goedlachse persoonlijkheid.

Ze brachten ons naar het museum, een groot gebouwencomplex, aan de rand van de stad. Onderdeel van het museum is Burg Wissem, een roze/rood kasteeltje, waarin een prentenboekmuseum is gevestigd. Aan de andere kant van het vierkante plein staat het museum waarin de industrie in Troisdorf wordt belicht.

Behalve de fabriek van Johann Albert Sawinsky, de fabrikant van ons doosje, stond er ook een enorme springstoffabriek van Dynamit Nobel van  Alfred Nobel, jawel, de naamgever en stichter van de Nobelprijs.

  

We kregen een uitstekende en uitgebreide lunch aangeboden en toen werd het tijd om het doosje officieel te overhandigen. Er was pers uitgenodigd en die waren met een aantal fotografen en journalisten vertegenwoordigd. Pauline hield een toespraakje, humoristisch en boeiend. Ze haalde eerst de geschiedenis aan van de eerste houten puzzels die in het bezit kwamen van het museum, in 2014. Nazaten van Sawinsky brachten een koffer vol met foto’s, artikelen en fabrikaten van deze ondernemer. Het bestaan van deze fabriek was tot dan toe bij de museumdirectie nauwelijks bekend. Dat veranderde toen men de uiterst boeiende geschiedenis van deze man leerde kennen. Het was heel bijzonder dat de hiervoor genoemde familieleden ’s middags aanwezig waren bij de overhandiging en dat we hen konden leren kennen.

 

Ze toonden zich geroerd dat we het doosje “naar huis brachten”.

 

Pauline vervolgde met het verhaal dat ze op 8 november een email kreeg van ene Hans Meijering uit Nederland die vroeg of zij misschien belang had bij een bijzonder doosje, waarvan de geschiedenis verbonden was met Troisdorf. Welnu, dat belang was er en na enig heen-en-weergeschrijf rolde er een prijs uit: 90 Euro! Eigenlijk was de prijs vooral bestemd voor de aankoop van het doosje, niet voor de inhoud. De oorspronkelijke doosjes zagen er namelijk heel anders uit dan “ons doosje”. Dat werd speciaal vervaardigd voor een tentoonstelling in 1926 in Düsseldorf. Bij het museum zijn geen andere exemplaren van dit doosje bekend!

  

Ze beschreef ook nog even haar (lange) telefoongesprek met de journalist van het Dagblad van het Noorden Herman Sandman. Volgens Pauline had die tijdens dat telefoongesprek wel driemaal gevraagd of ze niet te weinig had betaald voor het doosje. Eén van  de aanwezigen merkte op dat hij op een veilingsite een doosje had gezien, aangeboden door een Japanner dat vele, vele malen duurder werd aangeboden, waarop Pauline meteen “Sssst!”riep, met een schaterlach er achteraan. Ze benadrukte dat ze het heel bijzonder vond en vooral hartverwarmend dat een aantal koorleden uit Nederland de moeite namen om te zoeken naar de herkomst van het doosje, contact hadden gezocht en vervolgens het ook nog even kwamen brengen. Het doosje werd door Alice overhandigd, er werden foto’s gemaakt met alle betrokkenen en we dronken nog wat.

 

Hierna namen we nog even een kijkje in het “Bilderbuchmuseum”, onderdeel van MUSIT, de naam van het museumcomplex. Een bijzonder interessant museum met een hele fraaie expositie over Cornelia Funke, een bekende Duitse kinderboekenschrijfster.

 

We werden weer naar het station gebracht en, hoewel de trein flinke vertraging had ( uiteindelijk zo’n veertig minuten), bleven we genoeg gesprekstof houden om de tijd gemakkelijk te vullen.

Zo als we altijd schreven aan het eind van een schoolreis: “moe, maar voldaan keerden we huiswaarts”. Of, beter gezegd:  het was gewoon een fantastisch leuke dag met hele bijzondere ontmoetingen met hartelijke en gastvrije mensen!

En: wat leer je elkaar nog beter kennen op zo’n uitstapje met lange tijd in de trein. Zouden we veel vaker moeten doen!

Hans Meijering

Klik voor vergroting

Zie ook Kolner Stadtanzeiger 11.02.2023 Hunzekoo r Sawinsky Vexioerspiel Pappschachtel